Marat; een terugblik op de afgelopen 4 jaar!

Marat, 4 jaar en 2 maanden verder..

Zojuist terug van een lange wandeling op het strand waar het toch vooral “walk or be walked” was. Wat een wind en vooral, wat een drukte! 

Anyway, 28 augustus 2010 had ik mijn grote vriend opgehaald en in de tussentijd kan ik toch wel stellen dat ik wel wat heb meegemaakt met hem..

Hierbij een kleine greep uit meneer zijn fratsen:

- meneer weigerde eens terug te wandelen op 3 km afstand van huis. Resultaat; ik heb hem 3 km lang moeten tillen

- het interieur van een auto aangepast aan zijn wensen

- een complete deur zo aan gort gebeten dat hij na afloop zonder de deur te hoeven openen naar binnen en buiten kon gaan

- een duif te pakken gekregen, na lang ermee aan de haal te zijn gegaan uiteindelijk losgelaten om een dag later diezelfde, inmiddels (helaas) gewonde duif, terug te vinden en doodleuk verder te gaan waar meneer de vorige dag zijn relaas moest staken.

- op een camping over een hek gesprongen, de aanwezige geiten hun stal in gejaagd en een geit de sloot in

- een volledige, niet geprepareerde, kip opgegeten

- op een weiland 6 grote paarden dusdanig opgejaagd dat ze met zijn allen eindigden op een kluitje. Dit werd groots gevierd door een meerdere rondjes omheen te rennen tot een van de paarden Marat bijna raakte met een harde achterwaartse

- op het strand een bal afgepakt van een gezin. Resultaat, ze hebben maar liefst 30 minuten moeten wachten voordat Marat eindelijk terugkwam. Van frustratie zijn ze zelfs in het zand gaan zitten

- tijdens een rugbywedstrijd het veld opgerend

- een loops vrouwtje een aantal kilometers achterna gerend waarna ik Marat letterlijk kwijt was en 45 minuten later een woedende eigenaresse voor mij had die met Marat stond te wachten tot ik hem eindelijk gevonden had

- tijdens het oversteken een voorbij fietsende vrouw van haar fiets gelanceerd

- op koopavond zijn behoefte gedaan op een vol Lijnbaan in Rotterdam (één van de drukste winkelstraten van Rotterdam)

- nadat hij een aantal schapen achterna had gezeten kwam er een eend op zijn pad. Die bleek later ziek waardoor hij niet snel genoeg weg kon komen. Resultaat; Marat pakte hem in zijn mond, een passant belde de politie, ondertussen was de eend weer in vrijheid gesteld en vervolgde ik mijn route. Binnen 10 minuten twee politiewagens op zoek naar Marat.. Weggekomen met een grote waarschuwing ivm de flora- en faunawet


En toch houd je van hem ;)

Afgelopen winter was het wel even benauwd. Ik liet hem uit in het Vroesenpark, een groot park direct naar Blijdorp. Het was een doodnormale avond; koud (+/- 6C), donker en Marat in de sloot terwijl je dat absoluut niet wilt. Fun, zoals je wel begrijpt!

Het park heeft echter wel een groot nadeel, het is er niet verlicht. Er staan weliswaar een aantal lantaarnpalen naast het fietspad, maar rondom het water niets.
Terwijl ik mijn routine rondje afwerk valt mij op dat ik al een minuut of 5 Marat niet meer heb gezien of gehoord. Opzich geen ramp, ik hoorde in de verte een stel zwanen een hoop herrie maken en veronderstelde dat Marat in het water lag en achter ze aan zwom. Maar 5 minuten later nog niets en 10 minuten daarna heb ik nog steeds geen teken van leven gezien van Marat. 

Ineens slaat de paniek toe, letterlijk! Het water moet ijskoud zijn en die zwanen blijven maar blêrren. Maar omdat zij midden in de toch aardig grote sloot lagen was op geen enkele manier te zien of mijn zwarte labrador daar ook lag.

Dus ik sprintend naar de ingang van Blijdorp om een zaklantaarn te vragen zodat ik kan zien of hij daar ligt voordat ik het water in spring.

Na 5 minuten te hebben verloren met het wachten op een medewerker van de dierentuin die geen zaklantaarn kon vinden meteen teruggerend en met de wetenschap dat je je hond een klein half uur niet hebt gezien en alleen de zwanen steeds luider en luider worden besef je dat dit weleens heel erg fout kan aflopen. 

Dan moet ik er maar zelf in. Om te voorkomen dat we straks allebei er niet levend uit zouden komen had ik 112 gebeld en gezegd dat ik het water in ga om mijn hond te zoeken, of ze wellicht alvast een ambulance en / of politie konden sturen voor het geval ik het niet zou redden.

Na voor de zoveelste keer keihard te hebben geschreeuwd “Maaaaaaaaaaaaaaaaaaaraaaaaaaaaaaaaaaaaaat” begon ik mij uit te kleden totdat ik ineens hard gefluit hoorde. ‘Je hond, je hond is hier..’

Wow! En jawel, Marat kwam al hijgende op mij afgestormd samen met de man die hem had gevonden, mijn held!

Wat bleek, meneer was de David Lloyd (fitness) ingelopen die pal naast het parkje ligt en heeft daar doodleuk met de sportende mensen gesocialized. Zucht..

Een minuut of 2 later arriveerde ook de politie en na het horen van mijn verhaal waren ze behoorlijk opgelucht. De agent in kwestie vertelde namelijk dat de temperatuur van het water inmiddels zo koud was dat ik binnen 2 á 3 minuten al onderkoeld zou zijn geraakt en dat was als je fit was. Naar Marat zijn vermoedelijke plek zwemmen en terug was nooit binnen die tijd gelukt. Dan ga je toch even nadenken..

Op het moment ligt mijn vriend uitgeteld op de grond te slapen en ga ik maar eens wat eten maken. Ah who am I kidd’in, eten halen natuurlijk:) Ik en koken is bijna net zo uniek als een vallende ster. Je ziet het bijna nooit, maar als je het ziet geniet er dan van!

Het leven van een tennisser gaat niet over rozen

Mensen klagen veel, ze klagen over het weer, over hoe ze zich voelen, eigenlijk..eigenlijk klagen mensen overal over. 

Het is feitelijk het enige wat we als collectief echt goed kunnen. 

Zo ook voetballers. Soms moeten die jongens wel 2 wedstrijden kort na elkaar spelen. Ja, soms spelen ze namelijk weleens 2 wedstrijden in een week tijd. 'Ohhhh' denkt u geschrokken! Dat is nogal wat!  

Nou ik vind het watjes, want, een tennisser, dié heeft het pas zwaar! 

Zomaar een week uit het leven van een tennisser; 

Drie weken geleden heb je de beslissing genomen, je gaat je inschrijven voor hét regionale toernooi van het jaar. Iedereen die je kent doet mee, je wilt dus absoluut in top vorm zijn. Dát is het moment om te pieken. 

Je hebt deze winter extra uren gemaakt in de hal. Want, als je op een snelle baan gewend raakt aan het tempo, heb je op het gemalen baksteen tijd over en dus een stap voor je concurrentie en kan je eindelijk eens winnen van die vervelende, altijd perfectionistische en licht arrogante Henkie. 

Die overigens uitgerekend deze winter ervoor gekozen heeft om zijn trainingsuren te halveren en zich te focussen op andere bezigheden. 

Dit moet dan mijn kans zijn om hem te kunnen verslaan. Elke nacht als ik naar bed ga en in slaap probeer te komen, zie ik mijzelf staan. Centre Court op de finale dag. Henkie heeft relatief makkelijk de eindronde gehaald. Ik daarentegen stond van alle spanning keer op keer minimaal 3uur op de baan. Maar nu niet, nu sta ik een set, 5-4 en 40-30 voor op mijn eigen service. 

Het is 26°C, de lucht is blauw en de baan omringd met zeker 500 tennisliefhebbers. Een diepe zucht, 8 jaar geleden stond je ook hier, ook op matchpoint, maar toen ging het mis, na een lange rally sloeg Henkie de bal bijna wanhopig met zijn allerlaatste kracht naar de overkant en belandde de bal op de lijn. Achterkant van de lijn welteverstaan. En toen gebeurde er iets wat ik nog nooit had meegemaakt..kramp! 

Het schoot er overal in en wilde maar niet weggaan. Opgave.. terwijl ik zo goed stond te spelen. Jarenlang dacht ik dat ik het eigenlijk nooit heb kunnen loslaten. 

Maar dat gaat mij niet gebeuren, niet vandaag, niet nu. Ik stuiter de bal en nog een keer en nog vijf keer. Haal nog een keer diep adem, waarna ik de bal in de lucht gooi en vlak voor ik wil gaan slaan hoor ik ineens het geluid van mijn telefoon en schrik ik wakker uit mijn dagdroom... een e-mail. Ah, het is mijn eerste wedstrijd voor het langverwachte toernooi. Dinsdagavond 20:00uur speel ik mijn eerste wedstrijd. Meer kan ik niet opmaken uit het geautomatiseerde e-mailbericht.  De dagen daarna wordt er op verschillende social media een hoop gegist over wie wie heeft geloot en wie er in de helft zou kunnen zitten van de alom gevreesde Henkie. De website van het toernooi bereikt elke dag weer een record aantal unieke clicks en de laatste puntjes op de i zetten blijkt lastiger dan gedacht omdat je dat het liefst doet nadat je weet tegen wie je moet spelen. En het zou nogal eens verkeerd kunnen uitpakken aangezien mijn resultaten in de competitie flink tegenvielen, met als dieptepunt het verlies van de oudste wedstrijdtennisser uit de regio, “opa John”, vanwege zijn grijze haren, complete set van bandages tegen bijna elke kwaal die je maar kunt oplopen en zijn 67 jaar van levenservaring hebben er niet voor gezorgd dat ik een goede rating had. 

Maar dan ineens, toen ik de laptop wilde uitzetten, keek ik nog een laatste keer op de toernooi site. De schema's stonden erop en alsof dit moment al belangrijk en bepalend was, nam ik de tijd vòòr ik op onze categorie drukte.  

Ik mocht gewoon niet in de helft van Henkie zitten. Ik weet namelijk dat ik zeker twee wedstrijden nodig heb om warm te draaien. Zucht, kom op, als ik nu al zenuwachtig wordt... 

YES! YES! YES! En nog eens YESSS!!!  

Ik sta onderin en begin tegen een voor mij onbekend persoon. Na een korte research kom ik erachter dat ik tegen een ventje van net 12 jaar moet die bijna 1,5 punt lager staat dan ik. Makkie! Niet vergeten een paar chupa chups in mijn tas te doen grapte ik tegen een goede vriend, die ook op dezelfde avond zijn eerste partij moet spelen, hij zal vast niet anders gewend zijn bij die kindertoernooitjes.   De avond ervoor pak ik haast euforisch mijn tas in, controleer alle overgripjes en haal er zelfs een doekje doorheen wat na mijn bananen-incident toch echt wel een keer mocht. En ik besef mij dat dit het moet worden, zo'n makkelijke eerste ronde, ik kan zo naar de halve finale doorlopen. Ik heb een grijns die er maar niet vanaf lijkt te kunnen gaan.  Na een flinke portie pasta stap ik in de auto op weg naar het tennispark. Ik voelde mij fit, ging speciaal ruim op tijd naar bed en heb zelfs die vieze groenten gegeten voor meer energie. Mijn partij staat op primetime gepland, wat betekend dat het park afgeladen zal zijn.  Totdat het ineens keihard begint te regenen en binnen vijf minuten is er zoveel water gevallen dat buiten spelen niet meer mogelijk is en we de snelle binnen banen op moesten.  Ach, wat kan mij nou gebeuren, ik moet tegen een knaapie wiens tennistas groter is dan hij zelf. Verliezen? Ik dacht er geen moment aan!  Nadat mijn partij twee uur was uitgelopen en ik mijn warming-up heb gedaan op de tafeltennistafel, werd mijn naam omgeroepen.. Centre court! Als een ware prof liepen we samen naar de baan. Diezelfde baan waar gewonnen moest worden. Niet alleen ik dacht daar zo over. Ook het publiek, van zeker 100 man, rekende op winst. 

Het begin was sterk, ik zat vanaf moment een in de wedstrijd en binnen 20 minuten was de eerste set binnen. Tot mijn tegenstander beter ging spelen en ik ging verslappen en ik opeens tegen een achterstand aan keek in de tweede set. Ach, wat maakt het uit, dan sta ik maar wat langer op de baan, dacht ik nog, ik heb alle controle. Maar binnen een uur had ik niet alleen de tweede set verloren, ik stond 1-5 achter en keek tegen een matchpoint achterstand aan.  

De paar seconden die volgden zijn bij elke tennisser bekend. Het moment dat je beseft dat je op een punt na verwijderd bent van verlies. En dat je dus ineens alle controle kwijt bent. Snel schiet je te binnen dat alle trainingsuren, alle stapavonden die je hebt laten lopen, allemaal om hier, in deze week, te kunnen schitteren. En nu ben je een punt verwijderd van uitschakeling. Een pijnlijk moment die eigenlijk niet is te beschrijven. Het kan en mag gewoon niet gebeuren! Maar daar is het al te laat voor, de kleine jongeman slaat een harde service en verstijfd van alle bijkomende spanning probeer je nog de bal zo ontspannen mogelijk terug te slaan.  Tevergeefs. Hij gaat in het net en dan dringt het tot je door. Je hebt verloren. Je hebt wat voor jou onmogelijk leek toch mogelijk gemaakt en nu lig je eruit. Geen volgende ronde, geen revanche tegen Henkie, niks.. helemaal niks. 

Gebroken en ontfutseld en midden in de nacht slenter je van de baan af, alsof je in een andere wereld zit hoor je niet wat verschillende mensen uit het publiek tegen je zeggen. Je hoopt dat je wakker wordt en dat het allemaal niet echt gebeurd is, dat het een nare droom was.  Maar als je de volgende ochtend wakker wordt blijkt dat het echt gebeurd is en het gevoel dat je dan hebt voelt erger aan dan de ergste kater. 

Uit zelfmedelijden bel je je werk af. Je kunt nu niet met iemand praten, laat staan productief werkzaam zijn voor je baas, niet na gisteren. Het enige dat je wilt is slapen.  Nadat ik een paar uur later opnieuw wakker wordt en het gevoel eerder erger is dan minder, gaat de telefoon. Het is mijn goede vriend die gisteren ook gespeeld heeft en anders dan ik, wel makkelijk gewonnen heeft.  Hij had net te horen gekregen dat hij de volgende ronde niet hoeft te spelen. Wat bleek, dat kleine kereltje waar ik van verloor, is door het slechte weer van zijn fiets gevallen en precies op zijn goede pols.. gebroken! Minimaal twee maanden uit de roulatie. 

Alsof mijn dag niet erger kon. 

Het leven van een tennisser gaat niet over rozen! 

Energie

Zondagavond dan eindelijk de grote, lastige stap gezet.. de afwas!

Ik weet niet hoe dat voor een ander is, maar als ik het direct schoonmaak nadat ik heb gegeten of gedronken is er niks aan de hand en dan blijf de keuken zoals hij in mijn ogen moet zijn; een schone plek waar je je eten bereidt.
Maarrrrrr, en nu komt het, als ik het 1 dag niet doe, komt meteen de gedachte; "Dan kan vandaag er ook wel achteraan!". Ik weet niet waar het vandaan komt. Elke keer gaat het op die manier. Zodra ik het een keer (lees: een dag) niet doe, komt het er de volgende dag ook niet van.
Wat ik vervolgens dan merk is dat ik de keuken ga mijden. Ik eet wel (wees gerust, voordat ik hier straks meerdere voedselpakketten krijg aangeboden voor het geval de afwas weer eens is opgestapeld), maar ik besteed minimale tijd in de keuken. En in mijn geval betekent dat echt maximaal 30seconden per keer en 2 minuten per dag. Een gezonde maal of iets wat er in de buurt van komt? Forget it!

Afgelopen weken had ik eigenlijk constant last van (over)vermoeidheid. Wellicht wil ik ook té veel van mijn lichaam en is werken, gecombineerd met uitzonderlijk slecht eten en daarna nog hard willen trainen ook gewoon waanzin. Maar ik had het idee dat ik 's ochtends even vermoeid wakker werd als dat ik naar bed ging. En dan doe je toch iets niet goed.
Een goede nachtrust zou je vitaliteit moeten geven (ja ja, vitaliteit.. je hoeft geen 65+ te zijn om dit woord te mogen gebruiken haha). Maar ik had dat gevoel zelden tot nooit meer! En na de zoveelste kansloze training dan toch maar zondag na de Wimbledon finale het huis compleet opgeruimd.
Resultaat: binnen 10 minuten kreeg ik een sms'je van de bovenbuurvrouw of de muziek weer zachter kon. Ja, zo gaat het natuurlijk niet werken hè! Beseft zij zich wel met wat voor dilemma ik in mijn gedachten aan het schoonmaken ben gegaan? Laten we eerlijk zijn, de kans is groot dat je over 4/5 dagen het verschil niet meer ziet!
Hoe dan ook, 2 lange en uiterst saaie uren later.. Schoon!

Misschien vraag je je nu af, oke.. boeiend! Maar de volgende ochtend zat ik op de fiets en ineens voelde ik mij kiplekker. Ik werd konings wakker, alles in huis was geordend, keuken spik en span, tosti-ijzer eindelijk schoon (je kan heeeeeel lang doorgaan met een vies tosti-ijzer) en ja, dat deed mij echt goed!
Toen dacht ik, hoeveel mensen zullen dit probleem nog meer hebben. Hoeveel mensen zullen zich elke dag ook zwak voelen en door andere bijkomende omstandigheden zichzelf eerder ziek melden en thuis doelloos op de bank hangen in plaats van je er even overheen zetten en gewoon eens het huis aan kant zetten?
Misschien moet je het eens bij jezelf bekijken. Voelde je je vroeger ook niet kiplekker nadat je moeder je kamer had opgeruimd en op zondag je bed verschoont en netjes opgemaakt. Ging je dan de volgende dag ook zo fit naar school en minder fit wanneer dit niet allemaal het geval was?


Benieuwd naar jullie reacties vind ik het weer mooi geweest!

Artjom

Kennismaking met Bloggen en ceremonie Wimbledon 2011!

Zo, daar zit ik dan, eindelijk begonnen met mijn langverwachte blog! De reden dat ik een blog begin is dat ik een soort dagboek wil hebben voor mijn kleine Marat (die ondertussen gigantisch is gegroeid) en omdat ik op miraculeuze wijze vreselijk veel mee maak. Val mij aub niet aan op stijlfouten, ik ben volop lerende;)

Het is vandaag 3 juli 2011 en op het eerste gezicht lijkt dat een dag zoals velen. Maar toch is dat niet zo. Terwijl ik hier mijn eerste letters type, zit ik te kijken naar de ceremonie op het heilige gras van Wimbledon waar Novak Djokovic regerend kampioen Rafael Nadal heeft verslagen in 4 sets. En dat is toch bijzonder. Zeker als je beseft dat hij hiervoor nog nooit een gras toernooi op zijn naam heeft geschreven. Vervolgens is hij het hele jaar op 1 partij na ongeslagen en zal zich daarmee op een bijzondere manier de geschiedenisboeken in slaan!
Wimbledon, het toernooi van de jarenlange tradities en toch doen uitgerekend daar de microfoons het niet wat weer voor een hilarisch stukje tv zorgt tijdens een normaliter formele prijsuitreiking.

Maar weer terug naar Djokovic. Hij mag zich sinds vrijdag, na zijn halve finale winst op Jo-Wilfried Tsonga, de beste tennisser van de wereld noemen. Iets waar elke tennisser van droomd. Natuurlijk niet élke tennisser, maar als je als kleine dreumes van 5 of 6 jaar met een racketje op de baan staat is dat toch je einddoel.
En Djokovic is het gelukt. Zijn missie is geslaagd.
Bij de vrouwen heb je niet echt een "heerser". Er is niet iemand die elk toernooi wint. Bij de vrouwen heb je altijd perioden gehad dat er een aantal heersers waren. Zo had je de Williams Sisters, daarna Henin & Clijsters, gevolgd door de Russissche dames. En op het moment lijken ze allemaal van elkaar te kunnen winnen.
Bij de mannen daarentegen is dat compleet anders. Daar had je jarenlang Roger Federer aan de macht. Onverslaanbaar was hij. Ik kan mij nog een speler herinneren die zei: "Ik kijk eerst of ik niet in de helft van Federer zit en daarna pas tegen wie ik moet, want niemand kan die man stoppen". Dat zijn pas woorden. Ik denk dat Federer een hoop wedstrijden al bijna had gewonnen vòòrdat hij überhaupt maar een bal heeft geraakt. Dat mentale overwicht moet zo sterk zijn geweest toen.
Vervolgens kwam Nadal, die niet te stoppen leek op gravel en later zelfs op snellere ondergronden zoals de US Open en Wimbledon. En nu heb je Novak Djokovic.
Zelfs in Federer zijn beste tijd had hij rond deze tijd van het jaar niet zo goed gepresteerd als dat Djokovic heeft gedaan. Een partij verliezen over 6,5 maand. Bizar! Wat zal Novak Djokovic een zelfvertrouwen hebben. Het zelfvertrouwen wat er voor zorgt dat je zo ontspannen op de baan kunt staan. Als je zelfvertrouwen er is, wordt alles beter. Je mentale gesteldheid, je creativiteit. Want als er geen schijntje twijfel aanwezig is, dan weet je dat op het meest spannende moment je er zult staan. En wat is dat een machtig gevoel. Het gekke van zelfvertrouwen is dat het heel lang duurt voordat je het hebt, maar zomaar kunt kwijtraken. Ineens uit het niets.
Persoonlijk denk ik dat je het verliezen van het vertrouwen kunt voorkomen door dingen steeds op dezelfde manier te doen. Automatisme..Op het moment dat je gaat afwijken van gewoonten, kun je alleen maar van je apropos raken.
Toch is het een gek proces. Ik ben al weken mijn backhand kwijt en weet hoe hij technisch moet zijn en ik weet hoe hij is geweest, maar toch krijg ik die twijfel tijdens de slag er niet uit. Terwijl een enkelhandige backhand juist weer heel ontspannend gaat. Iemand een suggestie?

Ik houd het hierbij, er staat een torenhoge afwas op mij te wachten (eigenlijk al dagen, maar ik heb toch echt een pan en wat borden nodig, haha)



Artjom

28-08-2010, Marat ophalen!

{04:00uur} Oh nee hè, hij heeft gepoept! ...
{04:10uur} Nee toch, alwéérrr!

Gisteren om 18.45uur was het dan zo ver! Na maanden lang van twijfelen, plussen en minnen met elkaar vergelijken, maar vooral na uitgebreid research heb ik gisterenavond in Medemblik (Noord-Holland) een Labradorpup gehaald.

Marat is zijn naam. Voor degene die geen flauw idee hebben hoe die naam tot stand is gekomen een korte toelichting; Marat Safin is een voormalig toptennisser, nummer 1 van de wereld, showman, maar vooral mijn grote held! Safin is geboren in Moskou (Rusland), net als ik, en is een bijzonder persoon! Een ieder moet zich dus kunnen voorstellen dat er over de naam geen enkele twijfel is geweest; mijn hond gaat sowieso Marat heten.  

Inmiddels is het de "morning-after" en bijna 06:00uur. Mijn ogen kan ik al nauwelijks open houden, maar mijn lieve viervoeter kan nog uren doorspelen. Zo ook daarnet. 

"Snif snif"  Ohh neeeee!!!!! GÁÁÁÁSSSTT HET IS 4UUR IN DE OCHTEND! Lig je na een zwaar vermoeiende enerverende dag eindelijk in je bed. Je hebt nog geen 4,5uur kunnen genieten van je welverdiende nachtrust of Marat moest poepen! Opzichzelf allemaal heel begrijpelijk, het enige is dat zijn gloednieuwe kussentje voor IN zijn bench nu onbedoeld slachtoffer is geworden van Marat zijn behoefte. Maar ook dat is niet het ergste, nee want wat doet Marat.. die vindt zijn eigen poep dusdanig interessant dat hij vond dat ik er ook maar eens naar moest kijken. Toen ik niet snel genoeg reageerde probeerde hij maar eens van links naar rechts te rennen om op die manier een hoop herrie te produceren en je raad het al, zo door de .....
Vervolgens helemaal vrolijk met zijn vieze pootjes in de bench klimmen en voor je het weet sta je midden in de nacht de gehele bench uit te baggeren!
Maar hoe graag ik het ook zou willen, ik kan niet boos worden op hem! Hij kijkt je dan zo schattig aan, alsof hij zelf ook begrijpt dat hij dat allemaal nog moet leren en dat in feite niet expres doet.

Ah fijn, naar de keuken toe om dat kleed enigszins "schoon" in de wasmachine te kunnen doen samen met 4 ondergeplaste handdoeken. Terug aangekomen in de kamer zie ik dat hij gewoon WÉÉR heeft gepoept! Ik moet het hem meegeven, ik doe het hem niet na! Maar kon hij nou niet heel even wachten tot hij buiten was? 

Dus om half 5 in de ochtend zijn tweede rondje van zijn nog oh zo prille leventje maken. En ik ben toch wel verbaasd. Niet omdat hij buiten aangekomen besefte dat hij nog niet klaar was en voor de 3e keer in een half uur tijd zijn behoefte ging doen. Maar meer omdat hij braafjes zonder riem bij mij blijft lopen.

Zonder riem?! Nou, ook Marat heeft een riem hoor. Een hele mooie leren zelfs. Maar zijn halsbandje is te groot dus als ik nu met hem ga wandelen kan zijn kop uit de halsband. Echt heel veel nut heeft het dan ook niet. En welke aardappel gaat zich nou nog op zo'n tijdstip over de Nederlandse wegen verplaatsen ... 

Thuis aangekomen liep Marat al vrij snel naar zijn bench, deed zijn witte Adidas pet op en ging wat hooghouden met een tennisbal..                     grapje:)
Hij heeft wel al een eigen pet klaarliggen, maar hooghouden.. "hmm, wat is zo'n tennisbal maar een raar ding. Net als een bureaustoel, want hoe kan dat dan eerst daar staan en 2 seconden later opeens daar en hoe werkt dat, kan ik er in bijten?! " Liep al bijna uit automatisme naar zijn voer toe, toen ik dacht; dat zou weleens een heel domme zet kunnen zijn. Kan ik over 3 uurtjes wéér alles schoonmaken!

Nee dan geef ik hem wel een snoepje en zet ik hem in zijn bench. NOT! Als een malle begint 'ie te huilen en te blaffen. Ja ja, ik weet dat je consequent moet zijn maar als je eens weet wat voor een stem hij kan opzetten. Ik heb ook buren...
Ga dan maar spelen, best. 

{1,5uur later} 

Zalig!!!!! Onvoorstelbaar maar hij slaapt. Anders kon ik ook onmogelijk dit typen.

Ik hoop dat jullie een aardig beeld hebben van hoe Marat zijn eerste nachtje is doorgekomen en zal jullie op de hoogte blijven houden.

Op naar de supermarkt;)

Groetjes,
 Artjom